Κατά τον δαίμονα εαυτού

Η λέξη "δαίμων" έχει με την πάροδο των χρόνων... "δαιμονοποιηθεί", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται αντιθέτως για μια λέξη με πολύ θετικό εννοιολογικό περιεχόμενο, σχεδόν ιερό θα λέγαμε.

Προκύπτει από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "δάω", που σημαίνει "μαθαίνω", "πληροφορούμαι". Από εκεί έχουμε και τις λέξεις "δι-δά-σκω", "δίδαγμα", "διδάσκαλος", "δαήμων": σοφός, αδαής: αυτός που δεν γνωρίζει.

[Δαήμων -> Δαίμων]

Η λέξη "δαίμων" έχει τρεις σημασίες: 1) η θεότητα

                                                              2) η ψυχή

                                                              3) ο σοφός, ο δαήμων

Από την ετυμολογία και μόνο των λέξεων αναγνωρίζουμε πως... η Ψυχή και η Θεότητα... γνωρίζουν!

(Σύμφωνα με την σωκρατική θεωρία των Ιδεών, η Ψυχή έχει έμφυτη γνώση, καθώς έχει θεαθεί την Αλήθεια των Ιδεών).

"Δαίμων" είναι και η ψυχή, όπως προαναφέραμε - γι'αυτό όταν η ψυχή μου έχει καλώς (εὖ), τότε είμαι ευ-δαίμων-> ευδαίμων: ευτυχής!

Από ό,τι παρατηρούμε, λοιπόν, ο δαίμων δεν είναι κάποιο στοιχειό με κερατάκια, ουρά και σατανικό βλέμμα, αλλά ό,τι πιο ιερό και αγνό θα μπορούσε να υπάρξει...

Γνωστό είναι και το δαιμόνιον του Σωκράτους, το θεϊκό κομμάτι της ψυχής του, ο προστάτης, φύλακας και καθοδηγητής του, η εσωτερική φωνή που εμπιστευόταν και όριζε ως "θεία έμπνευσή" του. Το δαιμόνιο ήταν πάντοτε αποτρεπτικό και ποτέ προτρεπτικό και τα μηνύματά του αποκωδικοποιούνταν με την ενσυναίσθηση και όχι με τις αισθήσεις. Όλοι μας έχουμε μέσα μας το ιερό μας δαιμόνιο, πόσοι όμως το αφουγκραζόμαστε και το εμπιστευόμαστε, αντί να υποτασσόμεθα στις ψευδαισθήσεις των απατηλών αισθήσεων...;